Sofia Crespo

Onze geleefde ervaring doet ons verwachten dat sommige dingen blauw zijn en andere groen. Sommige hebben een bepaalde vorm en andere een bepaalde geur. De categorieën worden woorden die zinnen vormen waarmee wij de wereld om ons heen lezen. Die zinnen zijn vaak handig misleidend. Een heel leger van woorden die ons helpen ons te oriënteren in de natuurlijke wereld komen samen in het woord “soort”. We kunnen heel nauwkeurig onderscheiden tussen de ene soort vlinder en de andere. Voor de vlinders zelf zijn de dingen misschien zo nauwkeurig niet, misschien is voor hen het concept van resonantie meer bezijden hun waarheid: want zij, zoals alle leven, veranderen continu, ook van vorm. Zijn altijd aan het evolueren, adapteren, kruisen zich en experimenteren. Niet hun definitie is van belang, maar de mate waarin zij met elkaar resoneren, om ruimte, middelen en bescherming te delen, te kunnen paren, en zo meer.

Resonantiegebrek kan zo een grotere wedijver om middelen impliceren en een tekort aan paringsmogelijkheden. Het vloeiende karakter van de individuen van iedere nieuwe generatie is de schone kracht van de vlinder, duizenden resonerende tonen te zijn die een eeuwig evoluerend geluidslandschap vormen binnen het grotere landschap van vorm veranderende vibraties.