Connecting Time (Tijd verbinden) van Daniel Arsham

In deze overzichtstentoonstelling komen uiteenlopende disciplines aan bod, waaronder architectuur, design, beeldhouwkunst, film en performance. De tentoonstelling beslaat zijn hele carrière, met de nadruk op de laatste tien jaar. Sommige van deze werken zijn nooit eerder gepresenteerd, zoals Calcified Room (Verkalkte kamer). Daartoe behoren vier op het eerste gezicht “conventionele” architectonische ingrepen die de fysieke omgeving subtiel manipuleren om surrealistische settings te creëren. Fitnessapparaten en objecten uit de populaire cultuur worden gepresenteerd in geërodeerde vorm, alsof ze zijn opgegraven op een archeologische vindplaats. Omwikkelde dierlijke figuren doen denken aan het werk van Christo of Man Ray, maar met een speelse, kinderlijke draai.

*Deze tentoonstelling wordt in samenwerking met Daniel Arsham in het Moco Museum georganiseerd, in een samenwerkingsverband met Galerie Perrotin en Galerie Ron Mandos.

Daniel Arsham is een Amerikaanse kunstenaar, geboren in 1980 in Cleveland, Ohio, en opgegroeid in Miami. Hij studeerde af aan The Cooper Union in New York en ontving in 2003 de Gelman Trust Fellowship Award. In 2004 nam hij deel aan de groepstentoonstelling Miami Nice bij Galerie Emmanuel Perrotin in Parijs, die Arsham in 2005 begon te vertegenwoordigen. Hij woont en werkt nu in New York City.

Arsham was tot voor kort kleurenblind en schuwde in zijn kunst kennelijk andere tinten dan zwart en wit. Sinds 2015 kan hij echter met behulp van een speciale bril ook enkele andere kleuren van het spectrum waarnemen. Na ontvangst van de bril begon hij uitgesproken, allesomvattende kleuren in zijn werk te gebruiken. Hij maakt vooral gebruik van blauw en paars getint calcietkristal. De kleur is werkelijk afkomstig van het kristal zelf. De Amethyst Ball Cavern (Grot met amethisten ballen) is daar een voorbeeld van.

Arsham is de medeoprichter van Snarkitecture, een op samenwerking en experiment gericht bureau dat werken creëert op het snijpunt van kunst en architectuur. Interessant is dat zijn interesse voor architectuur werd gewekt door een noodweerincident in zijn jeugd. Toen zijn ouderlijk huis door een orkaan werd verwoest zag hij “wat er binnen de muren zit”, waardoor zijn kijk op architectuur kantelde.

Na zijn eerste successen als decorontwerper begonnen Arsham en zijn architectenbureau Snarkitecture al snel samen te werken met bekende artiesten, muzikanten, ontwerpers en merken. Hij is de eerste en enige artist in residence bij Adidas en kreeg grote bekendheid door zijn recente samenwerking met Pharrell Williams. Een centraal element in het werk van Arsham is het concept van fictieve archeologie. Hij creëert dubbelzinnige ruimtes en situaties, en vermengt verleden, heden en toekomst door objecten uit het nabije verleden in verkalkte vorm te presenteren. Hij experimenteert ook graag met de tijdloosheid van symbolische voorwerpen en gebruiken in verschillende culturen.

Tijdens een bezoek aan Paaseiland in 2010 begon Ashram na te denken over archeologie als een soort fictie. Op de archeologische vindplaatsen van Paaseiland werden voorwerpen blootgelegd en bij elkaar gevonden. Sommige daarvan waren historische overblijfselen en andere waren gewoon achtergelaten door archeologen en mensen die de vindplaatsen eerder hadden bezocht. Deze voorwerpen hoeven niet tot dezelfde gebeurtenis of periode te behoren, maar er kan wel een verhaal omheen worden gebouwd.

Arsham begon zich te interesseren voor het idee van reverse engineering van de archeologie. Hij begon hedendaagse voorwerpen te gebruiken om het gevoel van een fictieve archeologische toekomst te creëren. Veel werken in deze tentoonstelling spelen met de notie van een soort toekomstige archeologie. Ze krijgen impact door de keuze van de objecten.

Het kunstwerk is geheel opgebouwd uit beschadigde paarse volleyballen en tennisballen die met honderden tegelijk een grotachtige doorgang vormen. Aan de andere kant van deze ruimte zien we een spiegel over de volle lengte en wat Arsham zijn “toekomstig relikwie” heeft genoemd: een oplichtende basketbal op een paal, helder schijnend en stralend door een paarse edelsteenlaag (amethist-obsidiaan).

Dit is Arshams eerste volledig gerealiseerde architectonische ruimte. “Cavern” is beladen met thema’s van verval en het verstrijken van de tijd. Volleyballen en tennisballen, gewone voorwerpen uit de eenentwintigste eeuw, zijn ontdaan van hun hedendaagse bestaan en verschijnen in plaats daarvan als oude artefacten, opgestapeld als stalagmieten, kapot en bedekt met paarse amethistenstof.

Arsham stelt de vraag wat het betekent om in het nu te leven. Hij presenteert bijna paradoxale beelden van de alledaagse voorwerpen die we koesteren en die vervagen in afbrokkelende vergetelheid. Het is onmogelijk door de tentoonstelling te lopen zonder een gevoel van naderend onheil, alsof het hele ballenbouwwerk op ieder moment kan instorten, en misschien is dat juist wat Arsham wil aantonen: het leven zoals wij dat kennen is vergankelijk.

Die ene gloeilamp creëert een aura van verborgen absurditeit – deze concepten van tijd spelen zich vlak voor onze neus af maar worden vaak niet onderkend. De lamp werpt een licht op de voorwerpen om tegelijkertijd ons bewustzijn en het ongemak van langzaam vervagende relevantie te voeden.

Calcified Room (Verkalkte kamer)

Een huiselijke ruimte ingericht in jarenvijftigstijl maar waar een vreemd versteend uiterlijk aan is gegeven.

Deze installatie, Calcified Room, is voor het eerst in het Moco Museum te zien. Het werk doet denken aan het met mineralen bedekte binnenste van een grot of aan de stad Pompeï, eeuwig bewaard onder de as.

Hiding Figure (Verstopte gestalte)

Een Hiding Figure is een sculptuur die bestaat uit een menselijke gestalte die zich achter een gordijn lijkt te bevinden.

De plooien in de stof zijn uitgehard en herinneren aan de draperietechniek van antieke Griekse standbeelden, een poging om de doorschijnendheid van stof in steen te vangen. Arshams voorbeeld is L’Enigme d’Isidore Ducasse (Het raadsel van Isidore Ducasse) (1920) van Man Ray, waarbij de bekende naaimachine is vervangen door mensen of stripfiguren.

Falling Clock (Vallende klok)
Een klok hangt in de illusie van draperie aan het gladde oppervlak. Met dit stuk experimenteert Arsham met de tijdloosheid van symbolen en gebaren in alle culturen, zoals van een klok.


Corner Knot (Hoekknoop)
Deze “elastische” muurinstallatie laat de muren van het museum tot leven komen en stelt onze veronderstellingen over wat vaste vormen zijn ter discussie. Vaste vormen worden kneedbaar en het surreële neemt het over van het gewone. Arsham trekt onze kijk op architectuur in twijfel en verwringt met zijn creatieve werken de normen van hoe architectuur hoort te werken. Dit werk vraagt ons na te denken over de eigenschappen van materialen en structuren.

Daniel Arsham zegt over Corner Knot: “We begrijpen dat een muur bepaalde vaste eigenschappen heeft. We weten hoe hij aanvoelt, we weten dat hij bedoeld is om het dak boven ons hoofd te dragen en we weten dat hij hard is. Door die kenmerken te verstoren met behoud van de fysieke eigenschappen van het oppervlak, lijkt het werk uit hetzelfde materiaal te zijn gemaakt en zijn de mogelijkheden van zijn vorm gemanipuleerd.”